Aandenken

Iedere zondagmorgen gingen mijn vader, moeder, broertje en ik koffiedrinken bij opa en tante Be. Opa speelde vaak orgel en wij zongen samen, maar wat mij nog het meest fascineerde was het prachtige asbakje met het vogeltje. Ik wist toen nog niet dat het ook heel waardevol voor mijn opa was. Hij had het van zijn jongste zoon Frans gekregen, die in 1934 naar Nederlands Indië (het huidige Indonesië) ging. Het was het enige tastbare wat hij van hem had. Oom Frans kwam pas in 1948, na het Jappenkamp, naar Nederland terug. Opa overleed in 1961, vlak voordat mijn man en ik trouwden. Toen mijn tante vroeg wat ik als aandenken van mijn opa wilde hebben, antwoordde ik 'dat asbakje'. Het asbakje waar ik iedere zondag naar keek en wat ik bewonderde. Het heeft nu al 57 jaar een ereplaats in ons huis.

Ingezonden door:
Bea Oegema-Franssen